پلک ها که باز است در چشم انداز ما خیلی چیز ها قرار دارد، دور یا نزدیک، خوب یا بد، روا یا نا روا، حلال یا حرام.

  چشم هم، مثل دست و زبان و گوش و دل،محدوده های«ورود ممنوع» دارد.

  مگر به هرچه «دیدنی» است، باید نگریست؟

   مگر هرچه جلوی چشممان قرار گیرد، مجاز به تماشاییم؟

  مگر من حق دارم دفترچه ی تو را بی اجازه ات بخوانم؟ مگر تو مجازی که بی اذن دوستت، کیف و کمد او را باز کنی؟ یا به جیب او دست ببری یا آلبوم عکسش را نگاه کنی یا نامه ای را که برای دیگری آمده، بی اجازه او باز کنی وبخوانی؟

   اگر درِ خانه یا اتاقی باز بود، مگر باید  داخل آنرا دید زد؟

   مگو که:دوست است و صمیمی،و ما با هم این حرف ها را نداریم! البته اگر رفاقت ها و صمیمیت ها در این حد باشد، مساله ای نیست. لیکن نمی توان همه جا، نسبت به همه کس، و همیشه چنین نظری داشت. اگر این اطمینان در کار است، حرفی نیست.

   ولی ... تاسف آور آنجاست که وی با صراحت بگوید : راضی نیستم نگاه کنی، و ما مشغول خواندن نامه و دفتر او باشیم، یا عکس های آلبومش را تماشا کنیم!

   بگوید: به وسایل من دست نزن، و ما به وارسی کیف و کتاب و جیب و اتاقش بپردازیم.

   ناگفته نماند: چشمی هم که حریم زندگی شخصی دیگران را مراعات نکند، دیگر حرمت و ارزشی ندارد، و ... همینگونه است چشم چرانی و نگاه های ناپاک و غرض آلود.

   قانون نیز ممنوع کرده که کسی، نامه دیگران را بگشاید، یا سرزده به خانه کسی وارد شود، یا به مکالمات تلفنی کسی گوش دهد، و «استراق سمع» کند.

   گوش دادن های مخفیانه، نگاه های دزدکی، دیدزدن های غیر مجاز، وارسی های بی اجازه، همه و همه نا پسند و حرام است.

   هرکس، محدوده ای از «امور شخصی»و«زندگی خصوصی» خود را، از دید و نگاه و آگاهی دیگران پنهان می دارد. در این محدوده، دیگران هم موظف به«حفظ حریم» اند.

   این که در روایات،«نگاه»را تیری از تیر های شیطان به حساب آورده اند،تنها نگاه شهوت آلود به نوامیس مردم نیست،مصداق های دیگری هم دارد.ملاک، داشتن یا نداشتن «مجوّز» برای نظر و نگاه است.

   اگر موردی و محلی «ناروا» بود،دیده را باید فرو بست.

   وگرنه، این پلک ها برای چیست؟

  حضرت رسول(ص) در آخرین جمعه ماه شعبان و در استقبال رمضان، خطبه ای مفصل خواند.در این « خطبه شعبانیه » از جمله سفارش هایی که کرد، چنین بود:

« غُضُّوا عَمَّا لا یَحِلُّ النَّظَرُ إِلَیهِ أبصَارَکُم » (بحار الانوار،ج93 ، ص365)

چشم های خود را از آنچه نگاه به آن برای شما « حلال » نیست، بپوشانید و فرو بندید.

   گاهی نگاه اول، نگاه دوم را در پی دارد.

  و همینگونه استمرار نگاه ها ... و سر انجام، افتادن به حرام.

   آری ... بین « نگاه» و « گناه » می تواند رابطه باشد.

   چرا قلبمان را هدف و آماج تیر های مسموم شیطانی سازیم؟

   چرا نگاهمان را به گناه، آلوده کنیم

از کجا که برخی منظره ها، عکس ها، فیلم ها، «دام ابلیس» نباشد، که عفت و پاکی مارا به بند کشد؟

  توانایی و اراده ما، در عمل خود را نشان می دهد.

   تا چه حدّ، از عهده «کنترل نگاه» بر می آییم؟

   دو پلک است، که گاهی باز است، گاهی بسته، و  ... هر دو به اختیار ما!

   در این گشودن و بستن چشم،هزار رمز و راز و درد و درمان و طاعت و معصیت و روا و ناروا نهفته است.

   آنان که خیلی اهل ادّعایند و دم از « اراده» می زنند، باید بتوانند حریف « نگاه » خود باشند و این دو پلک سبک و ظریف و مطیع فرمان را، بر آنچه « نباید »؛ ببندند. اگر نتوانیم « چشم و گناه » را زیر فرمان داشته باشیم، پس دیگر چه ادّعایی؟

  حیف نیست که از راه نگاه، به جهنم برویم؟؟؟!